OVER HET LOGO

Het logo is gebaseerd op de melati, de Indische jasmijn. Dit is ook het symbool dat gebruikt wordt voor de Indië-herdenking. Daarnaast was het de lievelingsbloem van Yvonne. 

In het logo zie ik als het ware een opstelling. De vraagsteller staat in het midden en de representanten staan om haar of hem heen. Steunen de vraagsteller, na samen het proces van de opstelling aan te zijn gegaan. Na te hebben gezien, ervaren, doorleefd en geheeld kunnen de leden van de familie zich weer met elkaar verbinden. Het systeem is weer compleet en geordend. 

De kleur staat voor mij voor onze huidskleur. Een mix van donker en licht. Goudkleurig. In vele tinten.

OVER ADA

Ik ben een 2e generatie Indo, met een Indische vader en Nederlandse moeder. Voel me niet perse een Indo. Tegelijkertijd heb ik natuurlijk allerlei Indische trekjes en ben zelfs met een Indo getrouwd. Heb in een grijs verleden Indonesische talen en culturen gestudeerd, omdat mijn vader nooit iets over zijn jeugd in Indonesië vertelde. Ik heb dit niet afgemaakt. Ben gestopt tijdens het schrijven van mijn doctoraalscriptie. Er zat te veel druk op studeren en mijn faalangst zat me daardoor in de weg. Inmiddels heb ik dat door een opstelling van me afgeschud en heb ik mijn recentere bachelor Religiewetenschappen en master Geestelijke Verzorging wel afgemaakt. Gelukkig maar. Mijn eigen opstellingen gaan erg vaak over mijn Indische familiegeschiedenis: de trauma's van mijn opa en vader. Daarnaast zijn de opstellingen waarin ik een collectief Indisch trauma/archetype mocht representeren enorm helend voor mij geweest. Dat was voor mij zelfs de inspiratie om Indoroots op te richten. Bij iedere opstelling en workshop ben ik weer verbaasd over de diversiteit in onze afkomst en familieverhalen. Hierin geldt zeker: "Eenheid in Verscheidenheid". Het motto van Indonesië. 

Meer weten over mijn opleidingen? Klik hier!

VOOR MOEDIGE MENSEN

Indoroots is voor moedige mensen. Mensen die het wellicht heel spannend vinden, maar toch tot de kern van hun probleem willen komen. Omdat ze begrijpen dat er anders niets oplost. Zo ben ik ook opgeleid. Ik heb helaas veel opstelllingen gezien waar de begeleider op het moment dat het spannend werd stopte. Dat betekent dan dat je wel hebt gezien dat het heel moeilijk was, maar dat je het nog niet hebt ervaren. Zo kan het niet oplossen en op die manier worden opstellingen een soort 'coping', een  overlevingsstrategie. Voor mij is een opstelling ècht geslaagd als jij en het veld dwars door de pijn heen zijn gegaan. Dat is op dat moment zwaar, maar daarna louterend. Niet voor niets dat mensen mij vaak zeggen dat het probleem weg is en ze echt verder kunnen met hun leven.