INSPIRATIE en OPRICHTING
Indoroots is in 2019 opgericht door Yvonne Ramakers en Ada Byrnes.We hebben elkaar ontmoet bij onze opleiding Familieopstellingen en bleken bij onze eindopdracht beiden geïnspireerd te zijn nog dieper in onze Indische familiegeschiedenis te duiken. Ook viel ons op dat onze thema's vaak verschilden van die van de andere deelnemers. Daar wilden we meer mee doen. Met Indoroots als resultaat.
Helaas is Yvonne in 2021 overleden en hebben we te kort samen kunnen werken. Ik mis haar bevlogenheid, enthousiasme en het gemak waarmee ze social media wist in te zetten.
OVER ADA
Een 2e generatie Indo met een Indische vader en Nederlandse moeder. Voel me niet perse een Indo. Tegelijkertijd heb ik natuurlijk allerlei Indische trekjes en ben zelfs met een Indo getrouwd. Heb in een grijs verleden Indonesische talen en culturen gestudeerd, omdat mijn vader nooit iets over zijn jeugd in Indonesië vertelde. Ik heb dit niet afgemaakt. Er zat te veel druk op studeren en mijn faalangst zat me daardoor in de weg. Inmiddels heb ik dat door een opstelling van me afgeschud en heb ik mijn recentere bachelor Religiewetenschappen en master Geestelijke Verzorging gelukkig wel afgemaakt. Mijn eigen opstellingen gaan erg vaak over mijn Indische familiegeschiedenis: de trauma's van mijn opa en vader. Daarnaast zijn de opstellingen waarin ik een collectief Indisch trauma/archetype mocht representeren enorm helend voor mij geweest. Dat was voor mij zelfs de inspiratie om Indoroots op te richten. Bij iedere opstelling en workshop ben ik weer verbaasd over de diversiteit in onze afkomst en familieverhalen. Hierin geldt zeker: "Eenheid in Verscheidenheid". Het motto van Indonesië.
DOORGAAN, WAAR ANDEREN STOPPEN
Indoroots is voor moedige mensen. Mensen die het wellicht heel spannend vinden, maar toch tot de kern van hun probleem willen komen. Omdat ze begrijpen dat er anders niets oplost. Zo ben ik ook opgeleid. Ik heb helaas veel opstelllingen gezien waar de begeleider op het moment dat het spannend werd stopte. Dat betekent dan dat je wel hebt gezien dat het zwaar was, maar dat je het nog niet hebt ervaren. Zo kan het niet oplossen en op die manier worden opstellingen een soort 'coping', een overlevingsstrategie. Voor mij is een opstelling ècht geslaagd als jij en het veld dwars door de pijn heen zijn gegaan. Dat is op dat moment zwaar, maar daarna louterend. Niet voor niets dat mensen mij vaak zeggen dat het probleem weg is en ze echt verder kunnen met hun leven.
